Rozkłady zmiennych z plików SNTP
Pliki typu SNTP [30] zawierają dane w postaci drzewa (TTree) programu root [Dodatek A]. Każde drzewo posiada gałęzie, gałęzie posiadają liście, które z kolei są konkretnymi zmiennymi [1] [15] [33]. Jeden plik typu SNTP zawiera dane dotyczące wielu zdarzeń - oddziaływań neutrin. Najczęściej liczba ta mieści się w granicach od 400 do 12000 przypadków na jeden plik.
W niniejszej analizie wykorzystano przypadki wysymulowanych oddziaływań neutrin w dalekim detektorze dla wiązki o niskiej energii (ang. Low Energy, LE) z włączonym polem magnetycznym. Wiązka LE jest najlepszym odzwierciedleniem oryginalnej wiązki neutrinowej rejestrowanej w detektorze [1].
Rozkład energii na statystyce 69685 przypadków (wiązka LE) dla oddziaływań CC i NC przedstawiony jest na rysunku 5.4. Przypadki NC stanowią 25% całości, z czego 75% NC znajduje się poniżej 4 GeV.
Rysunek 5.4: Widmo energetyczne przypadków CC i NC w dalekim detektorze
 |
Przykładową gałęzią w pliku SNTP, najczęściej używaną, jest evthdr zawierająca podstawowe dane o przypadku (tzw. nagłówek przypadku event header). Znajduje się w niej m.in. podgałąź ph (skrót od angielskiego pulse height = wysokość sygnału), a w niej zmienna sigcor mówiąca o sumie sygnałów ze wszystkich pasków scyntylacyjnych w danym przypadku po kalibracji detektora. Stosując konwencję plików SNTP, pełną nazwę tej zmiennej zapisuje się jako evthdr.ph.sigcor.
Korzystając z wielkości zawartych w SNTP stworzono następujące trzy zmienne użyte w dalszej analizie danych:
- zmienna 1: sygnał z pierwszych 25% płaszczyzn podzielony przez sygnał wiodącej (największej) kaskady (rys. 5.5)
- zmienna 2: liczba zapalonych płaszczyzn (długość przypadku) rejestrujących wiecej niż 2 fotoelektrony (rys. 5.6)
- zmienna 3: sygnał wiodącego (największego) toru w jednostkach [sigcor] po kalibracji detektora (rys. 5.7)
Rysunek 5.5: Zmienna 1: sygnał z pierwszych 25% płaszczyzn podzielony przez sygnał wiodącej (największej) kaskady. Porównanie rozkładów dla przypadków CC i NC
 |
Rysunek 5.6: Zmienna 2: liczba zapalonych płaszczyzn rejestrujących wiecej niż 2 fotoelektrony. Porównanie rozkładów dla przypadków CC i NC
 |
Rysunek 5.7: Zmienna 3: sygnał wiodącego toru w jednostkach [sigcor] po kalibracji detektora. Porównanie rozkładów dla przypadków CC i NC
 |
Powyższe rozkłady przedstawiają wyniki dla symulacji Monte Carlo, w których typ przypadku CC/NC jest jednoznacznie określony poprzez wartość zmiennej mc.iaction [Dodatek D].
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.